Στο φως
αδυνατίζουν οι φωνές και έντομα νταήδες καπηλεύονται
την
ατμοσφαιρική ευαισθησία της Άνοιξης.
Πάνω απ'
την λίμνη.
Μες του
αέρα την έπαυλη:
εκεί που
ο πρίγκιπας βάτραχος ξαναβουτά μες το νεράκι κοροϊδεύοντας την μουτσουνάρα μας
που μειδιά.
Ανάμεσα
από τα καλάμια, ένα νεροκοτάκι κολυμπά αφήνοντας τους κύκλους του πάνω στα
ήσυχα νερά.
Κι ο
ήλιος πλένει τα εσώρουχα της ψυχολογίας μας σαν της γιαγιάς μας να έμοιασε σε
μία μακρινή αθώα εποχή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου