άλλων καιρών το σκηνικό…

ούτε μπορώ ούτε και μην.

κι αν πεις,

με έφαγε η γλύκα   αυτή καθεαυτή.

του κουταλιού το περγαμόντο

κι η φλούδα του πορτοκαλιού

το σύκο, το κεράσι, το νεράντζι.

η γιαγιά μου

προβαίνει από την γωνία

και σβήνει στον ασβέστη τα μεγάλα πάθη του καρπού.

μετά,

φορά το σκοτεινό τσεμπέρι της και,

στο μυαλό μου

την έχω ακόμα,

γονατιστή,

όταν που πέθανε,

όπως να προσευχόταν

ραντίζοντας τον άλλο κόσμο δάκρυα.

εικόνα θλίψης· οι μελαγχολίες μου

έχουνε την καταγωγή τους.

μαζεύω τους ήχους και με ξεπερνά ο αντίλαλος·

όσες λέξεις ταριχεύω

κάποια στιγμή θα τις συναντήσω

σαν Σώμα Αναστημένο ενός θαύματος που ακολουθώ

κι ας μην κατανοάω..

                                                        27.12.2014