Κάλυμνος..

Απ’ το παράθυρό μου η θάλασσα

Και μια παλιά ιστιοφόρα γαλήνη.

Κάλυμνος ομοούσια του πελάγους, Κάλυμνος

Σφηνωμένη στον αφρό.

Το δίκιο της είναι ένα μεταφυσικό στερέωμα

Που το καταλαβαίνουν οι παλιοί δύτες

Σώσε με Παναγιά μου!

Ένα σχήμα που ακόμη, αν δεις σχηματίζεται

Και τα βουνά γυμνά, σαν βράχοι

Που χόρτασαν ήλιο..

Στις επιφάνειες των κοφτερών τους δοντιών

Ο χρόνος δημιουργεί τα ερωτηματικά του

Όπως έρχεται η νύχτα.

Και ο σταυρός ψηλά φωτισμένος αφήνοντας

Τον εαυτό του να ξεπεράσει κάθε εποχή

Φαντάζει σαν ένα μελαγχολικό μνημόσυνο αυτών που φύγαν

Αφήνοντας την κατοικίδια σκέψη τους να γίνει

πιο θρησκευτική κι απ’ το φεγγάρι.

Αντιγράφω την πετυχημένη αίρεση της θάλασσας-

μπροστά στο Επαρχείο

ό,τι απέμεινε απ’ τους παλιούς ενθουσιασμούς

λύεται- και μένει

μια ζοφερή συνήθεια όλα να τα υπομένουμε και

τίποτα, καθόλου πια να μην αντιδρούμε

σ’ αυτά που μας γινήκανε κανονικός βραχνάς..

                                                Κάλυμνος  23.11.2014