ένας ρυθμός από φθινόπωρο που γελά με πλημμύρισε…

Στην ρητορική των δέντρων η μουσική των πουλιών αποφάνθηκε μέλι.

Το απόγευμα άνοιξε τις ρωγμές του σαν χαντάκι που το γέμισε η βροχή.

Γυάλισαν τα φύλλα, το αμυδρό φως έγινε η φενάκη των αόρατων.

Τα λόγια σου και πάλι τιμαλφή.

Τα διάβασα, τα αποστήθισα, τα είπα.

Οι στεναχώριες μου υποχώρησαν – ένας ρυθμός από φθινόπωρο που γελά

Με πλημμύρισε…