Πρωτεύουσας το αντίσκηνο…

Είναι τα μεσημέρια που επιμηκύνονται ώσπου να πέσουν μες το βράδυ

που η πόλη ξεσπιτώνεται και βήχει

σαν μία κοκότα που την πνίγει ο πυρετός.

Κάτω απ’ την Ακρόπολη, όπως την ξέρω

και την ξέρεις, μηρυκάζοντας

της αρχαιότητας το χόρτο, καπνίζοντας

έναν μπάφο,

αδέξια

κι εντελώς ρημαγμένη.

Για τα σημερινά δεδομένα που ο αέρας τα σκορπά ολόγυρα

αδιάφορος και επιδεικτικός

οι τουρίστες είναι ψιμύθια που στολίζουν

την έκπληξη

του παντός.

Λαθραίο απόκτημα κλεινόν Μοναστηράκι!

Η Αθηνάς πληρούται δόξης και ασταμάτητου

πηγαινέλα στον ρυθμό της Κυριακής, τελειώνοντας

το όνειρο της φθινοπωρινής πραγματικότητας μ’ έναν

αναστεναγμό που τσούζει

επάνω στα πλακάκια της πλατείας, ρακένδυτος

και νεφελώδης

όπως ο ουρανός που αγωνίζεται ν’ αποφασίσει

κατά πού να πιάσει μια ψιλή βροχή..