Από το παραμύθι…

Νυστάζει ο ουρανός, σε διαβάζω

από την όψη την τρομερή σου..

Σε ασπάζομαι όπως η ώρα το θέλει

κάτω από των πεύκων το ψιθυριτό και των άστρων

το απαλό μηρύκασμα.

Κι η κούρασή μου διατρανώνει την δημοκρατία των ενστίκτων

όπως σε θέλω κι οι πόθοι μου

δαγκώνουν, αλήθεια δαγκώνουν.

Ο έρωτας αγαπά την συλλαβή του αίματος, ο έρωτας

αγαπά την αυταπάτη

την υποταγή, ο έρωτας

αγαπά το προσκύνημα.

Από του φιλιού την κλίμακα στο κονάκι σου ανεβαίνω

με όλες τις απολαβές μου, σε ενός παραμυθιού

καταφυγή πάω

και είμαι της καρδιάς σου ο απρόσμενος πρίγκιπας..