Σκαρώνω μια αράδα

Σκαρώνω μια αράδα και χαράσσω ένα έμβλημα

ανέμου πάνω στην καρδιά που βγαίνει απ’ την νύχτα

όπως απ’ την φωλιά του ένα ζώο που πεινά. Η αττική

ακόμη δεν ξημέρωσε. Μια κουκουβάγια

ακίνητη κι ούτε κλονίζεται από καμία δοξασία.

Γυαλίζουνε τα μάτια της – επάνω στην ταράτσα του σχολείου, πέντε

η ώρα το πρωί και θα χαράξει σε λιγάκι ο ουρανός. Ό,τι βάφω

πορφυρό γυρίζει κατόπιν σε μαύρο και ναρκοθετεί τα αισθήματα

που με ακολουθούν δίχως να ξέρουν ότι μες τον χρόνο θα πεθάνουν..