Μια νότα ήλιος..

Τι φρικτές φυλακές και να μην είναι μέσα μου καμιά

φωνή ίδια ξανά    όπως την θέτουνε οι γλάροι πάνω στο ακατανίκητο
φως και τα βράχια   ο Απρίλιος
να νέμεται την ερημιά ακόμη του τοπίου  
δύσκολος μύθος η καρδιά μες την αυγή.

         Αρκεί η μουσική όμως πάντα δεν λες, αρκεί η μουσική

 κι επικοινωνούμε με αισθήματα συμμετέχουμε στην μεγάλη Φωτιά

  είμαστε σ’ όλα πια δικαιωμένοι. Τώρα

που θα στραφούν προς το οξύτερο οι εξουσίες

όπως πληκτρολογούμε την εσώτατη λέξη

ο χρόνος είναι πάντα μηδέν που τείνει στο βαθύτερο άπειρο

και δικαιώνει τα οράματά μας η Στιγμή..