Έξω είναι η βραχνή πόλη

Έξω είναι η βραχνή πόλη και ο ουρανός που μυρίζει οινόπνευμα

Είναι τα ανεμοδαρμένα δέντρα, οι στάσεις των λεωφορείων και οι περαστικοί
με τις ομπρέλες

Η στεντόρεια φωνή του αέρα γερνά τα κλαδιά που σπάζουν υποταγμένα

Και το νερό της βροχής τρέχει σαν μια ανάμνηση που δεν τελείωσε.

Μουντζούρες του ουρανού και κρύο

Η άσφαλτος γυαλίζει
σαν δωδεκάβολτο λαμπιόνι

Ο χρόνος ποταπή ιδιοκτησία.

Εγώ που ξέρω από ματαιότητα βαθαίνει ο νους μου και πάλι

Ζητώ τις ανηφόρες τις στρωτές.

Στο ρολόι μου οι δείκτες συλλαβίζουν

Τρίτη φθίνουσα

Καθώς γεμίζει βρύα θρησκευτικότητας ο χαρίεις Δεκέμβριος.

Εκεί να σε βρω που η φαντασία μου τρέχει κατά την θάλασσα

Κι εσύ κανονίζεις τα δέοντα να έχουνε οι άγγελοι νερό και

τα κορίτσια που αγαπάω παράδεισο!