Πλησίασε με τα όπλα που έχεις

Ένα σαλιγκαράκι που τραβά κατά την σαλιωμένη ιδέα του

αρχέγονο και φιλειρηνικό

οι μέρες που νοτίζονται από την χειμωνιάτικη μελαγχολία

η κοιλιά σου, που ξεπροβάλει από την πιζάμα κι είναι των πόθων μου το ανεμούριο

οι αποστάσεις ανάμεσά μας, οι απώλειες, οι γερασμένες συνήθειες

ένας χρόνος που επενδύει στην σιωπή και η μοναξιά που έχω μάθει ν’ αντέχω-

αντικλείδια σ’ εκείνο το σ’ αγαπώ που σου είπα και είπες..

Πλησίασε με τα όπλα που έχεις και κατάλαβε πως δεν θα παραδοθώ ει μη μόνον

η νύχτα με αρπάξει και δεν θα μπορέσω να ακούσω

τι είπαν τα φεγγάρια μας σαν συναντήθηκαν-

εσύ μες την γύμνια σου κι εγώ

σ’ ένα ευρύ πουθενά που κανείς σε αυτό δεν ελπίζει..