Με την αφή…

Κι ανατριχιάζει κάπου η ραχοκοκαλιά μου·

Γίνονται οι γεωγραφίες του κορμιού ευανάγνωστες, κάθε

Λέξη νικά τα περίχωρα των νοημάτων και στον καθρέφτη

Σπάζει η μορφή σου σε χίλια κομμάτια, όλα

Για να δεθούν σε ένα σύνολο απουσίας.

Σύννεφα ακροβολίζονται στην άκρη του ουρανού, νύχτες

Γραπώνουνε το ασήμι από το φεγγάρι   και

Μια μελαγχολική μου σκέψη δένει κόμπο άλυτο

στον ίσκιο μιας επιθυμίας.

Και στο στήθος σου που γιορτάζει ο πόθος

Το χέρι μου καίγεται και αφομοιώνει λυρική αθωότητα

που ανήκει σε σένα.