Το πλάσμα που είσαι

Διαρκούν και μετά θάνατον οι θάλασσες ή φεύγοντας

παίρνεις μαζί σου και μια αστραπή

του βλέμματος που ανάγνωσε τα κύματα και πλέει

στην θαμπή ώρα του απογεύματος που

η νύχτα έρχεται και μελαγχολεί κι ο θεός;-

Το πλάσμα που είσαι έχει, κι ευτυχώς αγαπά,

τα οράματα- αλλά γιατί

νομίζεις θα αλλάξεις τους ρόλους; Πάντα

το αγκάθι αγκάθι θα είναι

και πιο απ’ όλα θα μοσχοβολά

του φεγγαριού η ευδοξία-

Α αρχαία μιλιά που διψώ! Κι ο θάνατος

θα είναι μια ανυπόγραφη επιταγή που δεν εξαργυρώνεται παρά

από τον τοκογλύφο χρόνο που μοιράζει

πίκρες σε όλους μας..