Το ένα δείχνει το άλλο και χορεύουν εκστασιασμένα
τα δέντρα
Κάτω απ’ την κουφόβραση που τρύπησε τον λαγαρό Σεπτέμβριο.
Στα νότια προάστια ο κόσμος αγαπά την τρυφηλή ζωή
και το μέγα έλεος.
Αυτοκίνητα γυαλίζουν όπως να είναι ανταμοιβή οι
λαμαρίνες τους στο στιλπνό μάτι του ουρανού.
Ισορροπία πάνω στην ανισορροπία των τάξεων κι ας μην
Χαμπαριάζει από αυτά η ιστορία.
Πεθαίνουν όλα κάποτε αφήνοντας μία οσμή λιβάνι
εκκλησιαστικό και στην εξόδιο θα ακουστούν πόσο οι δίκαιοι που αποδήμησαν νοιάζονταν
την καμπούρα του κοσμάκη..
καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήσκέπτομαι πολλά διαβάζοντας σε.... αυτό είναι σπουδαίο
Στρατή
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια καλημέρα κι από μένα.
Καλό φθινόπωρο
akrat
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα- να είσαι καλά..
Να σκέφτεσαι γιατί γίναμε λαός που δεν πολυσκέφτεται και γι αυτό ανησυχώωωωωωωωωωω
Δημήτρης Δικαίος
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου Δημήτρη-
καλό φθινόπωρο και για σένα!
Με την ιστορία που δεν "Χαμπαριάζει", μου ήρθε στο νου ο στίχος του Αλκαίου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή....
Χαιρετώ σε Στρατή.!
αοράτη
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρετώ σε Ευαγγελία!