Έχω κλάψει για κείνο που έχασα, πολύ-

Οι ώριμες λέξεις κολλούν πάνω στα βράχια σαν θαλάσσιες ανεμώνες- Ο αέρας τις γονιμοποιεί- Το μεσημέρι φουσκώνει τα πανιά τους και το καΐκι που είναι Γεύεται την ανοικτή, περιώνυμη θάλασσα- Έχω επενδύσει σε αυτόν τον μύθο του πελάγου- Έχω κλάψει για κείνο που έχασα, πολύ- Τώρα κοιτώ κατά την στεριά που αναφαίνεται πέρα απ’ τον ορίζοντα Και ο ήλιος, που δύει την στεφανώνει Με το κροκί, που απεμπώλησε την θλίψη του, φως..