Πού πάω πια με τα στραβά ελληνικά μου

Κι έτσι όπως έγερναν τα πάντα γύρω μες τον ύπνο
Μια ανάσα από γεμάτο φεγγάρι τα ομόρφαινε.
Είχες λυμένα τα μαλλιά σου.
Γυάλιζαν.
 Το φως τρυπούσε την σιωπή και την κατέβαζε
Χαμηλά,
ως την άκρη των βράχων
Όπου το σπίτι με την αγριάδα τους γειτόνευε.
Πράο φεγγάρι, ακόλαστο.
Μάγουλό μου γλυκό και λόγια που δεν είπες..
Εικόνα σε μια μνήμη μακρινή που μου αποδόθηκε
Κατόπιν εορτής κι εκεί που ο χρόνος μ’ είχε πάρει
Για τα καλά και τα καθούμενα.
Πού πάω πια με τα στραβά ελληνικά μου
Μαθητής των μαθητών κι ακόμη
Άμαθος σ’ όλα να είμαι;
Μα ας κοιτώ τα μάτια σου όταν ξυπνάνε-
Ας κοιτώ αυτό το πρόσωπο που υπόσχεται αθανασία-
Ας μείνω εδώ και ας εξουσιάζεις-
Ο έρωτας πάντα μια πλάνη μάχης που κερδίζεται είναι..