Βρε πού’ναι μία τόλμη να την βρεις

Φόρα την μνήμη μου αλλά θα είσαι πάντα 
τόσο άϋλη που θα χορταίνει η ζωή μου απουσία.

Σκληρύνανε, 
                 πανάθεμα, 
                                οι εποχές.

Ο φτενός και που ανασαίνει, κουράζεται.

Βρε πού’ναι μία τόλμη να την βρεις και να αναστατώσεις

Την καθεστηκυία;

Να βγει στα πάνω πάνω ο Κολοκοτρώνης σου

Και να λαλήσουν οι σπιρτάδες των πνευμάτων.

Κι όχι που κάθεσαι στον θώκο της απάθειας και πλέκεις

Ησυχασμούς και ταπεινότητες που να σε πάρει!