Σαμοθράκη..12.5.2009

41.

Ωραία η νύχτα, καθόλου άνεμος να φυσά
άστρα πλέουνε και μια θάλασσα αρχαία
τεκμηριώνει το αιώνιο.

Στις παρυφές του βουνού ανάβουν φώτα
του άνω χωριού.

Οι νυχτερίδες που και πάλι συσκέπτονται.
Και μία ησυχία άνευ προηγουμένου.

Εκεί μέσα στην ήρεμη νύχτα γνώρισα πιο καλά το φως
του μοναχικού μου θεού
όπως που έριχνε μες την ήσυχη θάλασσα
σαν και παλιά τα δίχτυα
να πιάσει ψάρια μιας επικής εποχής.

Λιγάκι νότια σμίγανε τα νερά που έρχονταν
από τα Δαρδανέλια της καρδιάς μου.

Ένα Τένεδο ποίημα που έτσι απλά
σε άλλους χρόνους θα γράφτηκε.

Τώρα είναι αλφαβητάριο λησμονημένο.

Κι ένα βουνό φεγγάρι
τόσο ψηλό τόσο τρανό που τρέχουν
δάκρυα τα νερά του-
προς την παλαιολιθική ευανάγνωστη θάλασσα..

Σαμοθράκη..12.5.2009