Εύσχημος είναι ο αέρας και λιγοστός.

Κόβω μ’ έναν σουγιά γαλάζια νέφη ταραχής κι ο ουρανός

μου παραδίδεται.

Συνεννοούνται οι ψιχάλες
να μου παρασταθούν.

Ένα περιστέρι πετά στον συγκλονισμένο ουρανό.

Ψάχνει το λίγο σουσάμι του.

Γυαλίζουν τα φύλλα.

Εύσχημος είναι ο αέρας και λιγοστός.

Συντονίζονται οι δράσεις της μουσικής να μείνουν αθέατες πίσω

από την αγάπη που σου ‘χω.

Τα φιλιά σου με πηγαίνουν παντού.

Σύσσωμη η μοναξιά μου σε θέλει.

Άτυχες λέξεις χάνονται σε μία μη επιτυχημένη στο μυαλό καταγραφή.

Τις άλλες σώζουν τα χαρτάκια μου.

Όταν γεννιέται του ποιήματος η σπίθα

ένα μολύβι αναλαμβάνει την υγεία των αισθημάτων που έχουν διάρκεια.