Κοιτώ τους ανθρώπους δεν παρατηρώ τις σκιές τους.

Κοιτώ τους ανθρώπους      δεν παρατηρώ τις σκιές τους.

Μ’ ενδιαφέρει
περισσότερο
η αύρα που αφήνουν

παρά το σκοτεινό είδωλο που γέρνει
πίσω τους

όταν λειτουργούν

μες το φως.

Στο φως- εκεί τους θέλω.

Και γι αυτό

είναι αναμμένοι πάντα οι τεράστιοι προβολείς μου.

Εστιάζω με την ορμή που ένα πουλί κοιτάζει..

Αλλάζω ρυθμό,

αλλάζω εκφράσεις-

ο ίδιος είμαι που ήμουν. Ίσως

πιο ρακένδυτος από κουρέλια επιθυμιών

που κάθισαν

πάνω μου

και με έντυσαν
έναν ασκητικό μοναχό

που πλέκει λόγους με τον εαυτό του

και που αγαπά

να φεύγει

από την κοιλάδα: προς τα ψηλά αγέρωχα βουνά.

Εργάζομαι σε βιοτεχνία σιωπής
και αναζητήσεων.

Εργάζομαι

μέσα στον κήπο που φυτρώνουνε 

ελληνικά βλαστάρια

που λικνίζονται

κάτω απ’ τον ήλιο-

Ωραία και συντροφιαστά..