Ανασαίνω γαλήνη των δέντρων

Το φεγγάρι σκάβει ένα χαντάκι βαθύ.

Μέσα του η νύχτα οχυρώνεται.

Πέφτουνε θρύψαλα άστρων μες την αφράτη κοιλιά της γης.

Ο χρόνος ύπουλα πολεμά

Μα δίκαια, κι όμως, νικάει.

Σε φτάνω με τον νου, η καρδιά μου

πλέει με όνειρα.

Ανασαίνω γαλήνη των δέντρων, ήσυχο αέρα

Που εγκλωβίζεται μέσα στις λεμονιές.

Η φαντασία βάφει χαρμόσυνα τα γύρω τοπία.

Εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ κάτω

από το πρίσμα μίας μη εγωιστικής ορθογραφίας..