Πρώτα ένας ξερός ήχος και μετά
Η σιωπή
Κι όπως να αντιλάλησε η κοιλάδα
Από την ντουφεκιά – το
πουλί
Πέφτει από το δέντρο και ούτε
που σαλεύει τα φτερά του-
Μόνο η ψυχή του κάθεται ακόμα
στο κλαδί και κλαίει…
Πρώτα η ζωή, η μαγική ζωή και
μετά
Ο φόνος, ο επιγραμματικός φόνος
κι όλα αλλάζουν καταμαρτυρώντας
Αθροισμένα κι άλλα μαρτύρια. Ακούω
Προσεκτικά το καθετί· ο νους
μου
Κυνηγά όσα η θλίψη βούλεται
να αποτελειώσει·
Και νικώ σε όλες τις αντιρρήσεις·
Νικώ γιατί αγαπώ την ζωή στην
πρώτη αγαπημένη αξία της..

είναι πολύ όμορφο ποίημα, Στρατή!
ΑπάντησηΔιαγραφήμέχρι το μεδούλι της ψυχής μου το μεταλαμπάδευσες
καλό μήνα να έχεις!
Βίκυ
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ!
Ας μπολιάζουμε ο ένας τον άλλον με ποιητικά αντισώματα-
ώ τι εμβόλια Θεέ μου!
Και να θυμηθούμε σήμερα λίγο τον Γιάννη Ρίτσο..
Γενέθλια θα είχε...
Καλό μήνα!
the poem is a cry to life.
ΑπάντησηΔιαγραφήand all deserve to live even if it is a bird.
kiss