Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΧΤΙΖΕΙ ΣΥΝΝΕΦΕΝΙΑ ΚΑΣΤΡΑ..

Το παρδαλό πουκάμισο του πρωινού

Είναι κατοικημένο από χιλιάδες ήμερα πουλιά της εποποιίας!

Το αλυσοδεμένο κελάηδισμα βγαίνει απ' το μικρό τους στηθάκι

Σαν σπινθήρας από 'να τσακμάκι προγονικό!

Η θλίψη του ουρανού που χτίζει συννεφένια κάστρα

Εκεί που δεν μπορεί τίποτε άλλο η σκουριά του πονεμένου ποιητή

Που βλέπει τον κόσμο να υποφέρει

Η μελαγχολία μέσα στο βλέφαρο του ορίζοντα

Στενεύει τις γραμμές του απειλητικά…

Ξαφνιασμένα τα μικρά παιδιά βλέπουν να υπάρχει

Μπροστά στα μάτια τους ένας κόσμος διαφορετικός από τα παραμύθια!

                                                                                                 1983