Μ’ αυτή την κλαρωτή φούστα

Μ’ αυτή την κλαρωτή φούστα που σεληνιάζεται

ο Αύγουστος, λυσίκομη περπατά

με τα δεμένα εσπαντρίγ της

αέρινη μ’ ένα μπλουζάκι ρόδο καθαρό-

η ωραία την μέρας!

Κοιμήθηκε κάτω από την αγκαλιά των άστρων

γυμνή που έφτασε με τα τραγούδια της ως το φεγγάρι

ξημέρωσε μέσα στις ευωδιές.

Καψαλισμένη απ’ του έρωτα την φλόγα

ανέβηκε χαρούμενη τα σκαλοπάτια του έρωτα

κόρη γλαυκή.

Και όταν την λιμπίστηκαν οι μενεξέδες

φιλήθηκε κλεφτά με τον αγύρτη άνεμο

έγινε άστρο που δεν έδυσε ποτέ του…