Οία 1..

Πέταλο λίθου καμένο, ανάσα του σπλάχνου της γης-

ξημέρωσε λάβα η όψη σου

πάνω στα βράχια,

στρώσεις στρώσεις

κι εσύ

αποκάτω

σκιρτάς με καρδιά

κοσμογονικής πυρακτώσεως νησίδα

καταποντισμένη, ζωσμένη

της θάλασσας το σφιχτό σκούρο ζωνάρι.

Οία γυμνή να παραδέρνει στους ανέμους

χώρα για να καταλαβαίνω την γεωγραφία μου

απ’ αρχής

σκληρή ομιλούσα πρωτόγονα χώρα.

Οικισμοί σαν λευκοί οδόντες

παράθυρα στην βορινή μανία- τοπίο

αυστηρό

σαν η αλήθεια σου·

μάνητα ηφαιστειακή

του πλανήτη.

Είδα την ανατολή να σκίζει τον ορίζοντα

σαν ένα τραπεζομάντιλο που το ραμφίζουν

χιλιάδες σπουργίτια

φωλιάζοντας μες τις πτυχές του ανέμου.

Κι η Σαντορίνη

απιθωμένη μες την χούφτα του πελάγου

ξεκολλημένη από τον ορεινό κορμό

της γης και της έξαψης.

Τρέμει σαν ένα αποδημητικό πουλί
που δοκιμάζει, να το σώσουν, τα φτερά του…

                                   Οία  21.3.2013