Ψιθυρίζεις την νύχτα τα λόγια που με αφοπλίζουν

Ψιθυρίζεις την νύχτα τα λόγια που με αφοπλίζουν και στα μάτια σε κοιτώ σαν για να κλέψω απ’ τον πλανήτη τις θάλασσες.

Η ύλη πλάθεται εξαρχής και ραγίζεται κάτω από το φως της συνείδησης.

Σε πόθησα ίσαμε το απέραντο μέγεθος της νύχτας.

Κάτω από την θαλπωρή των αστεριών, μέσα από την νομή μιας εξουσίας που ορίζει ο έρωτας
στις μάντρες πίσω ή στις παλιές αυλές που ακόμη φλυαρούνε τα ωραία γεράνια- σε πόθησα.

Κανοναρχώντας την φερτή ύλη του μέλλοντος που στα ποιήματα συνοψίζεται σε δυο λογάκια μελένια.

Βγαίνεις στο μπαλκονάκι σου μόλις ο ήλιος θα φανεί και φέρνεις
Χαρμόσυνο μήνυμα που χαρακτηρίζει την μέρα με την ζέση ενός κρυστάλλινου απέθαντου φιλιού..