Άσε με εμένα να είμαι ναυάγιο στην στεριά
Άσε με να είμαι κοχύλι
στην άμμο
Άσε με να περικλείω μια φωνή
σε ένα που πυρώνει ο ήλιος, λιθάρι-
να εξαπολύω ξαφνικούς
κεραυνούς μου.
Άσε με να μιλώ κρυφίως με τα
πιο απλά
Πράγματα που η ζωή μας έχει-
Άσε με να λατρεύω την θαλερή
παπαρούνα
Και να φιλάω στο μάγουλο το
δροσερό τριαντάφυλλο-
άσε με να είμαι εγώ κι ας μην
είμαι εσύ αφού είμαστε ένα
Κλειστό φωνήεν του έρωτα που
με το στόμα το δικό σου μιλάει..
.jpg)
εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήμπράβο Στρατή!
δεν είναι μόνο ποίηση αυτό... είναι ο καημός μας!
Βίκυ
ΑπάντησηΔιαγραφήμ' αυτούς τους καημούς δυστυχώς ή ευτυχώς, πορευόμαστε..