Διαδρομές μες το σύμπαν των φωνών

Διαδρομές μες το σύμπαν των φωνών

Γενειοφόροι που στοχάζονται κοιτώντας του ουρανού την πλευρά

Ημίθεοι που τόλμησαν επάνοδο στην γη

Θνητοί που αυτοπυρπολήθηκαν από απόγνωση

Η κοινωνία στενάζει ταλαίπωρη απ’ την φτώχια της

Μ’ έναν σουγιά καθαρίζω τα βρύα απ΄ τον γερασμένο κορμό

Του δέντρου που λυγίζει εξαρτημένος

Από το χειμωνιάτικο φως

Τα σύμφωνα που ξεστομίζω δεν μου συμφωνούν

Εργάζεται μεθοδικά η απώλεια

Φάρμακα ασπιρίνες οροί

Και όροι απαράβατοι για να μην φτάσεις πουθενά χωρίς ζαλισμένο κεφάλι

Διεκδικώντας την αλήθεια σου που ομαδοποιεί αυτά που δεν κατανοείς.

Στην Αιόλου πυκνά ξημερώματα

Χασισοπότες κλέβουν ένα σύννεφο ουρανού

Και το τρυπούν με σύριγγες λερωμένες ώσπου

Να ματώσει και να εκβάλει φωνή

«Νενικήκαμεν!»