Κοίτα πόσο όμορφα θα ακυρώσω τον θάνατo

Κοίτα πόσο όμορφα θα ακυρώσω τον θάνατo
Θα τον αιφνιδιάσω με εικόνες του νου
Και θα τον ξορκίσω με φιλαλήθη τριαντάφυλλα
που βαραίνουν πάνω στο σεντονάκι της αλήθειας.
Υπήρξαν οι ανάσες μου κερκόπορτες αλλά ποτέ δεν με κατάφερε η φθορά
Λάλησα δυο και τρεις μες την σιωπή μου
Κι όταν βροντούσαν τ’ άρματα του φθινοπώρου, έκλαιγα
Που εσύ ήσουν μακριά κι εγώ μετέφραζα
το φως σε μια διάλεκτο παρακμασμένη.