Τα μάτια σου αποσιωπητικά φεγγάρια που λιγόστεψε η σιγουριά τους.
Από το στήθος σου
ταξιδεύω παντού.
Είμαι ύμνος- είμαι ο ύμνος σου.
Κι όταν τα χείλη μου αφήνουν σάλιο
στην αχιβάδα σου
Πώς σκιρτά για να μ’ αιχμαλωτίσει η θάλασσα!
Σε περιεργάζομαι σαν να ‘ναι αυτήν την ώρα να πεθάνω.
Είσαι μια τονισμένη συλλαβή του κραυγαλέου έρωτα που παραδέχεται η αθανασία..
Δεν σχολιάζεται.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέγιστον!
αοράτη
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά λες
τι χρειάζονται τα υπερβολικά σχόλια;