Μένω σε μία μονοκατοικία θλίψης.

84.

Γιορτάζουνε οι ορτανσίες του δειλινού..

Φεγγάρι επίμονα που κλαίει

Και σπίτι του ονειροπόλου

Καρφώνεται βέλος στον άνεμο!

Στα μάτια του καιρού η κόρη λάμπει

Όπως διαμάντια πράσινα θα φέρει ύστερα η αυγή

Και τα πουλιά με ύμνους θα την πούνε.

Όταν θα φύγουν τα καράβια η θάλασσα θα είναι ένα μαντήλι αχνό

Που θα τρυπάει ο πόθος.

Αν σταματούν εδώ τα λόγια ας μπω στον κόπο να ουρλιάξω

Μήπως κανείς κι ακούσει.

Πάντως

Δεν συγκινούνται οι γειτόνοι μου.

Δίπλα μου κατοικεί η χαρά..       

Μα ξέρετε

Μένω σε μία μονοκατοικία θλίψης.

                                                                               Ιούλιος  2008