Κλείνω τα μάτια μου, ο κόσμος είναι απέραντος

Κάτω από τον ίσκιο της μουριάς κοιμάμαι

Ανάσκελα μες το αιώνιο μεσημέρι

Τα σπουργίτια τιτιβίζουν χαρούμενα

Κι οι καρδερίνες δίχως ένα αχ πορεύονται

του τραγουδιού τον σκοπό

Κλείνω τα μάτια μου, ο κόσμος είναι απέραντος

Και το βράδυ οι πυγολαμπίδες είναι θηλυκά κάτοπτρα

Που μέσα τους περιπαίζει το εφήμερο

την σοβαρή δασκάλα αιωνιότητα..