Μια νότα ήλιος...

Τι φρικτές φυλακές και να μην είναι μέσα μου καμιά φωνή ίδια ξανά   
όπως την θέτουνε οι γλάροι πάνω στο ακατανίκητο φως και τα βράχια  
ο Απρίλιος να νέμεται την ερημιά ακόμη του τοπίου  

δύσκολος μύθος η καρδιά μες την αυγή.

          Αρκεί η μουσική όμως πάντα δεν λες, αρκεί η μουσική

          κι επικοινωνούμε με αισθήματα συμμετέχουμε στην μεγάλη Φωτιά

          είμαστε σ’ όλα πια δικαιωμένοι. Τώρα

που θα στραφούν προς το οξύτερο οι εξουσίες

όπως πληκτρολογούμε την εσώτατη λέξη

ο χρόνος είναι πάντα μηδέν που τείνει στο βαθύτερο άπειρο

και δικαιώνει τα οράματά μας η Στιγμή..