Από τον πυρετό, αντάρτης Άνοιξης, καμένος
Και φυσεκλίκια ολοζωσμένος της φαρμακολύτρας Παναγιάς
Στο φως του κόσμου ελπίζω το ακατάλυτο.
Κι ως μπαίνει η μέρα σε ένα σκαρί της υδρογείου
Που έτσι, μιλώντας και ο ήλιος, οι ιδέες στέκονται
Αραδαριά μες το βαρύ ελληνικό κεφάλι μου.
Ο νυν θεός μου θέλει μην πεθάνω.
Έτσι από γλώσσα απόκοτη εκεί
Που ξέρω από Ιωνίας μέρη ναν’ τα γονικά μου
απ’ τον παππούλη μου παίρνω κραυγή
Και στήνω πόλεμο ο καψερός στις κακεντρέχειες
Είκοσι χρόνων παλικάρι και αγαπώντας την ζωή
σαν καπετάνισσα, αρθρώνω λόγια αγάπης
που καίει'με της εποχής ετούτης μάγισσα οικουμενική..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου