Γυναίκα…

Τις δύσκολες μέρες που σε είχα κρησφύγετο, τις δύσκολες ώρες

Που νόμιζα θα με κουρσέψει η σιωπή, αντίρρηση

Την αντίρρηση με έφτασες ως το απώτατο λίγο

Απ’ όπου ο πλούτος που δεν καταγράφεται αισθητά μου ανήκει..

Κι η ποίηση σαν ένα φράγμα των υδάτων που με επλημμύρισαν, μετά

Που η σκέψη μου ήταν με πάμπολλους τρόπους δύσκολος δρόμος,

Πήγα, πού πήγα που ήσουν πάντα εκεί

Θεματοφύλακας της ποθητής λεβεντιάς μου;

Γυναίκα της έσω γαλήνης μου, λάβα συνειδησιακή, φτάνεις

Σ’ εμένα ακολουθώντας εσένα

Χοϊκή και αέρινη, καλοπλασμένη

Σαν από αιθέριο, του ήλιου γεννημένο, πηλό..

Θα σε πω με ανάπαιστους του φεγγαριού, με ρίμες
του καλόγνωμου πελάγου-

Θα σ’ αναστήσω

Τραβώντας τον ήχο της ανακόλουθης μουσικής
ως του παρελθόντος το ανοιχτό μετερίζι.

Θα επικοινωνήσω μαζί σου βυζαίνοντας
το γάλα της ιερής θηλής σου-

Όσο να γίνω
άγαλμα

τρόπος του λέγειν

ποντοπόρος που χάθηκε

Και βρήκε απάγκιο ανάμεσα στα κραυγαλέα στηθάκια σου..

                                                                                 9.3.2012