Μ’ ένα ταγάρι πα’ στον ώμο μου και λίγο χτεσινό ψωμί

Είχα ξεχάσει πως εκεί στην παραλία είχα αφήσει έκθετα δυο βότσαλα

Κι όταν ερχόταν ο αέρας γέμιζε φωνή το άσπρο μου πουκάμισο

Κάπου ερημικά σε μία ξέρα βγήκα

Άφησα την παλιά μου βάρκα κι ανηφόρησα

Οι μιναρέδες της οξιάς τριγύρω μου

Ήταν φωνή της γης και σκέπη.

Δεν θα με καταλάβαινε κανείς το ήξερα

Ξεκούμπωσα όπως μπορούσα την ψυχή μου

Κι ως τα πνευμόνια μου βαθιά κατέβηκε ο αμόλυντος αέρας. 

Α φύση δώρα που μου έδωσες!

Μ’ ένα ταγάρι πα’ στον ώμο μου και λίγο χτεσινό ψωμί

Χάθηκα μες τα μονοπάτια που άρεσα μια νοσταλγία εφηβική μου κυνηγώντας..