Μια ενοχή του ουρανού δεν την αγνοείς

Μια ενοχή του ουρανού δεν την αγνοείς


Όταν έρχεται το φθινόπωρο και εξαργυρώνει τις πρώτες σταγόνες

Της βροχής μες τα αραιωμένα μαλλιά του.



Οι φωλιές των μυρμηγκιών ανασυντάσσονται, ο χρόνος γίνεται σκέτο επίγραμμα

Το φως δυσκολεύεται να περάσει τους νόμους του, όλα είναι μια αυθαίρετη τόση φθορά

Που η ζωή είναι μια απροσάρμοστη ακόμα λέξη στην θλίψη.



Οι δρόμοι δεν γιορτάζουν, οι δρόμοι σε απάγουν στο φοβερό πουθενά

Που γύρω σου ορθώνει.



Και τα αισθήματα βαραίνουν λες και οι μοίρες των αθώων βρίσκουν ανταπόκριση

Στον ψίθυρο των μοναχικών δέντρων που φυλλορρόησαν αφήνοντας

Το κάθε ένα ψηφίο τους να είναι ένα λαλίστατο περιβαλλοντικό απόν.