Αποταμιευμένες μέσα μου οσμές ανθέων

85.

Αποταμιευμένες μέσα μου οσμές ανθέων και ένας παράξενος

κήπος - άλλου κόσμου το καύχημα..



Και από μία ραγισματιά τ’ ουρανού

της ψυχής, κάπου μακριά,

να φαίνεται που υπερβάλλει ο θεός..



Ιουλίου βοτσαλωτές παραλίες όπου παιδιά που παίζουν

κάνουν να αντηχεί αιώνια αμφιμονοσήμαντη η ελπίδα

καθρεφτισμένη μες τον εαυτό της..



Ένα φως που τρίβεται διαμαντικά πάνω στα πιο αρχαία βράχια

του ηλιοβασιλέματος- κι οχτώ

η ώρα δύουνε τα βάσανα των λουλουδιών

που ο περιβολάρης ίσκιος με δροσιά κατάβρεξε προτού αρχίσει να βραδιάζει..



Σαλέματα των φύλλων, μόλις απαλά, εκεί

που ο άνεμος, σχεδόν μηδενικός, γυρίζει

με ήπια παραγγέλματα

να δώσει το παρόν μέσα στην περιδιάβαση των κρίνων..



Σελίδων γραφόμενα που χαρά περιέχουν

όπως ο μάγος χρόνος θα την δει.



Και ορτανσίες αναμμένες –ξημερώματα-

μετά που έσκασαν τα ροδαλά πυροτεχνήματα

της κάθε αυγής..



Αλφαβητάρι των εντόμων που λες ξύνουν το άπειρο-

Πλήθος που χαριεντίζεται, αδηφάγο

για να κακοφορμίσει ο ουρανός..



Και αντένες του ήλιου- πυρρές, ολόξανθές, πιο άγιες

κι από χρυσάφι που την λάμψη του γεννά

μες της ματιάς την εικόνα..