(Σικελιανός..)

65.



(Σικελιανός..)



Όσο και να κρατήσει αυτή η ζωή, η μέρα διαρκώς θα επαναλαμβάνεται- και τη νύχτα

θα την φέρνουν ξανά τα χιλιόχρονα άστρα.



Πού να πάμε δεν ξέρουμε..



Θα είναι στην ιωνική που ο χρόνος κρατάει ανεστραμμένα τα κάτοπτρα..

Μέσα κοιτάμε

που ρέει- ρέει σαν νερό- κι όμως να πιεις δεν σ’ αφήνει..



Γερνάει το σώμα και ο ορθωμένος Λεπέτυμνος

υψώνεται με μνήμες παιδικές να σε φιλοξενήσει..



Τι συνέβη εκεί; Πώς άγγιξες

την ποίηση; Πού βρήκες

το ξίφος των λέξεων; Πώς έκοψες

το σπλάχνο σου ακόμη;



Τώρα τα απογέματα σου λένε απ’ τις γλάστρες τα γεράνια

εκείνα που θα σου ‘λεγε η γιαγιά

ποτίζοντας τις τριανταφυλλιές και το αχνιστό τσιμέντο..



Και των ρημάτων το σώμα γλυκά

που σου απίθωσε μες την παλάμη ο Ποιητής!