ΜΠΕΛΕΣ…

Κάλμα στα απογέματα των άνω χωριών που τα χωρίζει

μία ανάσα απ’ την ρίζα του βουνού.

Νερά που τρέχουνε σαν να χτυπούν το τύμπανο μιας ζωντανής καρποφορίας.

Και ήλιος κάποτε- δυνητικός, νόημα δίνοντας

στην μοίρα της γαλάζιας μέρας. Ωστόσο

χτες,

ο ουρανός μας ξάφνιασε, λύνοντας τα θηρία του να πολεμήσουν

τις ώρες του βραδιού.

Μείναμε μέσα, διαβάζοντας, ακούγοντας που τα πολέμαγε όλα η βροχή.

Και τα μπουμπουνητά που κάναν ν’ αντηχεί το μπάσο στο ηχείο τ’ ουρανού:

ώρα πολέμου..

Κρεμάστηκαν οι λέξεις σαν από το ύψος μιας σταγόνας που πίνει

το χώμα κι ανασταίνεται.

Έτσι όπως η νύχτα καταγράφει υποψίες και θέληση

των ζωντανών θεών ενός παμπάλαιου μύθου.