Μπαίνει η ώρα μες την εκατόμβη του δικού της πεινασμένου χρόνου-

170.



Μπαίνει η ώρα μες την εκατόμβη του δικού της πεινασμένου χρόνου-



Τραγούδησε τώρα που είσαι των άστρων ο μαθητής.



Στην καρδιά του κήπου ένα ρόδο ανθίζει, δες το:

Αξίζει όσο μια σωστή προσευχή!



Τράβηξε μακριά αυτό το πέπλο να βλέπω πια:



Χαράζει!