ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟΓΕΜΑΤΟΣ.

Πώς γίνεται να πάρουν οι λέξεις νόημα απογέματος και ο ήλιος
Κλονίζει τις ευθείες των άνω βουνών!

Ένας γλάρος αυθαιρετεί μες το γαλάζιο όταν
Κι η θάλασσα που λάμπει είναι μία επιφάνεια του κάτω ουρανού
Που γέμει με πλοιάρια των εξερευνητών ανθρώπων.

Στην προκυμαία στραταρίζουν ζευγάρια
Αποκρύπτοντας τον κόσμο ο ένας για τον άλλον.
(Βλέπεις κι ο έρωτας πυροβολεί τυφλά..)

Εσύ οφείλεις ψυχή για να σου αποκαλυφθεί αυτό το κρυμμένο πετράδι
Της αληθινής σοφίας·
Ρεμβάζεις βαθιά στον ορίζοντα που τρέμει
Με φλογίτσες ολοκόκκινες του ήλιου.

Κι αυτή η μοίρα να κινδυνεύεις ολοένα
Ανάμεσα σε λέξεις που θα σε εκθέσουν
Μοιάζει δουλειά εκ του πονηρού· αφού στο τέλος
Συντελείται ο φόνος ερήμην σου και όλοι
Εσένανε κατηγορούνε!
Υπηρέτη του ιδεατού φωτός!

Σαν μια τριήρη που ο άνεμος την διώχνει
Προς το ταξίδι αυτό του άλλου ουρανού.
Φυσάει αέρας:
Θωπευτικός και απόκοσμος!
Ζεστός όπως να ταριχεύει για να ζήσει αιώνια
Αυτό το τώρα μεσημέρι!

Με τα λόγια τι θα σώσω να πω;
Που σ’ έναν μύθο με εμπλέκουν ολοένα!
Ο Κένταυρος με μαθαίνει αλήθειες
Που μόνον τους ημίθεους θα ωφελήσουν-

Κάποια φορά.

2.7.2008