Οι λέξεις μου κουνούν άσπρα μαντήλια

Την Κυριακή το φως περισσεύει, είναι το πλέον
σίγουρο που τελείται συμβάν.
Ιερατικό κάποτε
γεμίζει τα πάντα ορθόδοξη πλησμονή, τα υπερβάλλει
όπως η αυτοκρατορία του είναι
μια ιστορία που διαρκώς επαναλαμβάνεται.
Και οι μέρες έρχονται, φεύγουν- μία πορεία
μπροστά, μες τον χρόνο
που ξεκλειδώνει σαν
για να λάβει κράτος η απώλεια.

Κοιτώ αυτά τα όμορφα δέντρα:
τα κλαδιά τους μυρίζουν ορίζοντα
ένα πουλί γεννά μια νότα της χαράς κι ύστερα φεύγει-
όπως θα φύγει για να εντυπωσιάσει ο θεός.

Οι λέξεις μου κουνούν άσπρα μαντήλια
στον άνεμο..
Το μεσημέρι όπου να 'ναι έρχεται..

Και το αίμα ζητά το καθαρό οξυγόνο του
για να γεμίσει ζωή του κορμιού του την θάλασσα..