Πλέοντας κι από πού θα φτάσουμε μια μέρα

Πλέοντας κι από πού θα φτάσουμε μια μέρα
σε μέρη μακρινά απ’ όπου
κάποτε δανειστήκαμε ψυχή;

Τώρα η συμπυκνωμένη φωνή της είναι
σαν μουσική
ανάσα
μέσα μας
που τον σύμπαντα κόσμο χλευάζει..

Οι επικοινωνίες της αρχίζουν από τη διαπασών των αισθημάτων
και ως το αύριο απλώνονται-
πλοκάμια αόρατα ανθρώπινης ιστορίας.

Ο θεός χωρά σ’ όλα αυτά σαν μια σύλληψη του νου
που έχει ανάγκη
να λυτρωθεί
από τις δύσκολες σκέψεις του-

εκείνες που θέλουν
μετέπειτα ζωή
για το θνητό και φευγαλέο όνειρό μας..