Α, θάρρος του λόγου, αβροδίαιτο στιχάκι

Η ομορφιά των σύννεφων καταφθάνει από τον αφηρημένο ορίζοντα
εσύ λυγάς γιατί σε έκαψε ο πόθος
που έγινε μετά μουσική
και ποίημα
και έρωτας
που ακούμπησε πάνω στα πέταλα ενός λουλουδιού
τα κουρασμένα σανδάλια του..

Έχεις χρεώσει το χάος στην ταλαιπωρημένη ψυχή σου
αλλά η ψυχή σου έγινε μια νυσταγμένη πεταλούδα
που την κοίμισε στην αγκαλιά του ο άνεμος
και ήρθε η νύχτα τώρα να την πάρει.

Α, θάρρος του λόγου, αβροδίαιτο στιχάκι που δικαιώνεις
την ποίηση
γλυκά λογάκια που άνθισαν και λέξεις
που ζεματάνε λέμε
ο καιρός είναι σκλαβιά της ζωής μας
αλλά εμείς έχουμε βάλει πλώρη για το αδύνατον..

Ξημερώνει νυχτώνει- ο ίδιος καημός πάντα εγγράφεται
μες τα τετράδια που σουλατσάρει αήττητη μια θλίψη..