Φταίω κι εγώ που είμαι τόσο
μοναχικός, και κλεισμένος στον τελεσίδικα μελαγχολικό ουρανό μου-
φταίω που ανασκάπτω ολοένα μέσα στα συντρίμμια μου
ένα οξυγονούχο όνειρο να βρω-
στενεύουνε πεισματικά οι ορίζοντες
σ’ αυτό το δάσος των παρομοιώσεων που ζω
τα δέντρα είναι θεόρατα
μπηγμένα μες το χώμα των σοφιλιασμένων σωθικών μου-
δεν τρομάζω
ακουμπώ τον έρωτα κι έτσι σώζομαι
είναι κι η εκκωφαντική κραυγή της μέρας
που τρυπά με αισιοδοξία το ξερό πια κεφάλι μου....
3.2.2010
Όσο σκοτεινιαζει η μόνη ελπίδα που χαραζει τον ουρανο είναι ο Ερωτας, Στρατη..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνος ... γυμνος από υποκρισίες..
παντα έρχεται στην ώρα του... ακομη κι όταν εισβαλλει απρόσκλητος...
Αλλα φταιμε κι εμεις που άλλες φορες πρεπει ν'ανοιξουμε χαραμαδες κι όμως κλείνουμε τις ρωγμες....
..που πρεπει ν'αφησουμε νοπή την πληγη... για να δροσιστεί η αναγκη του Ερωτα για βασανο... αλλα χρησιμοποιούμε καταπλασματα να γιανουμε τις πληγες....
Φταιμε, Στρατη.... ποικιλόμορφα....
Είναι ο έρωτας τρόπος και δρόμος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτό καθένας φτάνει και αλλού..
Την καλημέρα μου ΚΑΚΙΑ!