Τα δέντρα μεγαλώνουν και οι ρίζες τους
κρυφά με κυριεύουν.
Φυτρώνουν επάνω μου
τα με νόημα άλλο πουλιά
κι από ανατολής ξεχύνονται οι μελωδίες.
Όσα βρήκα ίδια τα έχασα για να μπορέσω
κάποτε να είμαι ένας ονειροπόλος που φαντάζεται
μια φωτεινή Ελλάδα και που πλέει
σε μια θάλασσα μέλι.
Την μουσική επινοώ αρχέγονων ανέμων-
ένα άρωμα δυνατής που αναστατώνει
έως βαθιά την όσφρηση, λουΐζας.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως μας έμεινε μόνο το όνειρο.. μονο το ποίημα.. μονο η νοσταλγία που πλέει σε χρυσες εποχές, όπου οι ρίζες θρέφαν το Κορμί και την Ψυχή με ισομοιρασμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα ένας μαρασμος ελοχεύει... αλλα δε θα του περασει...
Ενισταμαι εναντι της βύθισης... και μαζί μου σερνω στην κραυγή όλα τα φωνήεντα που χρησιμοποιω...
Καλημερα Στρατη..
Αλήθεια είναι θλιβερό! Να χρειάζεται να "επινοείς την μουσική" για μπορέσεις να ξαναβρείς όσα στη μνήμη αποθηκεύτηκαν. Επιστρατεύεται μια γλυκεία, γνώριμη, αλλά ισχυρή οσμή για να ξαναφέρει τα χαμένα που ίδια μείναν και για αυτό χαθήκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ, ΚΑΚΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήμ' αναστατώνει όμως ένα άρωμα που υπόσχεται αναγγενημένη Ελλάδα!
Δεν το βάζουμε κάτω λοιπόν..
από ανατολής ξεχύνονται οι μελωδίες.