Έτσι που οι υπάνθρωποι δοκιμάζουν την άθλια δύναμή τους
το σύμπαν τρίζει, οι κυβερνήσεις
αυτοκτονούν, το κράτος
με άκρατη αναίδεια νομοθετεί
την μαζική μας φτώχεια-
εκεί που ο ανυπεράσπιστος άνθρωπος στερείται
τον δωρεάν χάριτος ήλιο.
Αυτό που γράφω
δεν είναι ένα ποίημα που θα το διαβάσουν οι απόκοσμοι καλόγεροι- είναι
ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο της γλώσσας
που μου ανθίσταται
όταν που θέλω να ευθυμήσω..
11.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου