Το φως του φεγγαριού εκνευρίζει τα μυριάδες μυγάκια

Το φως του φεγγαριού εκνευρίζει τα μυριάδες μυγάκια
που τρώνε για να χορτάσουν τον ανήθικο άνεμο.

Περπατώ νυσταγμένος ακόμα
το κύμα σκάζει στα πόδια μου
η αμμουδιά είναι ένας παρθένος φιλόξενος τόπος.
Η ζωή επίμονα να καμφθώ δοκιμάζει
Έχω πιστέψει στο νικελωμένο εγώ μου
είμαι ένας γλάρος που κέρδισε
το φως της βασιλείας.

Αυτό το ελληνικό νησί που έρχεται
από την έμπνευση του Ομήρου
γλαυκό και αράγιστο, με ιστορία αρραγή που δικαιώνει
τον στίχο, μετά
θα βρεθεί να λάμπει μέσα στην ανθισμένη αυγή του..

Και ξέρω πόσο είναι αυθόρμητο αυτό το ξημέρωμα
που ροδίζει για να γίνει μετέπειτα
μια οικουμενική προσευχή
που όλον τον κόσμο χωράει..

Διαχειρίζομαι την απουσία του υποκειμένου που θα γίνει κάποτε
παρουσία αγγέλων
που υμνούν μια θάλασσα των αισθημάτων..