Μια γιορτή της αφής και το ρόδο σου
ανοιχτό, βελουδένιο
σαν χείλη που θα υμνήσουν παράδεισο.
Το αίμα ηφαιστειακό, κύκλους τόσους γυρίζει
όπου δεν θα ησυχάσει γρήγορα κιόλας.
Ασθμαίνεις γιατί το πάθος σου έγινε λύρα
που παίζει έναν φρενιτώδικο σκοπό.
Πώς φτάνω σε σένα πάντα διψασμένος
για έναν ουρανό που μόνο εσύ μου χαρίζεις!
30.3.2010
..κι αυτός ο ουρανός που σε κρατά δειψασμένο μαζεύει αφρό, μαζεύει ατμό και σε βρέχει και σε ξεδιψά..
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι πανέμορφος Στρατή!
φιλιά, καλημέρες