Κάθε πρωί μες από το όνειρό μου φεύγει φτερακίζοντας
κατά τον ουρανό ένα παράξενο πουλί που είναι
ίδιο η ψυχή μου. Ο αέρας
κρύος φτάνει τα δέντρα στο αμήν,
ένα πεσμένο φύλλωμα βλάσφημο
να του πούνε. Και το πουλί
έρχεται, κάθεται πάνω σ' ένα γυμνό κλωνάρι
και τραγουδάει το πρώτο φως όπως
μες από την φωνή του γίνεται σ' όλα
τα γύρω άνοιξη!
Μια ψυχή που φτερουγά απεγνωσμένη να γατζώσει το τελευταίο σημάδι του χρόνου ...να πιστέψει ...να μεταλάβει σταγόνες ζωής ...και μια άνοιξη που ξυπνά τα βλέφαρα ...που σκορπά μυρωμένα όνειρα ...να συνεχιστεί το ταξίδι στο φως ..για όσο.........
ΑπάντησηΔιαγραφήτην καλησπέρα μου ποιητή !!!
Καλησπέρα Δέσποινα!
ΑπάντησηΔιαγραφή...σ' όλα
τα γύρω άνοιξη!